برگ های سبز...

چوب های تر...

بوی سبزه,بودن و باز زیستن...

چیست فلسفه ی این همه مهر...

که مرا با وزش آرام نسیم,

که همچو دست نوازشگر مادر است

میکشاند این گونه به ژرفای خیال...

با خود می اندیشم,

این همه برگ و گل و تازگی و روییدن...

این همه سنگ و گِل و باد و نسیم...

که چه قدر زیبایند ...

و چه قدر رویایی...

این همه از عشق است...

این همه سبزی و رویا و خیال,

این همه از شوق است...

این شکوفایی گل در دل تاریک زمین,

همه اش حاصل بودن,خواستن,روییدن است...

این همه,از عشق است...!!

 عاشق نویس1:این دلنوشته ایست در دل طبیعت,مال چند وقت پیشه ,چون با  حال و هوای الانم جور در نمیاد...

عاشق نویس2:یه کم با ریتم شعری بخونیدش,یه چیزی مثل شعر نوست!!

عاشق نویس3:خودم نیستم ولی وبم آپه,تنهاش نذارید که احساس غربت نکنه...

عاشق نویس4:توی لحظه های نزدیکی تون به خدا,عاشق دلان رو هم از یاد نبرید!